پوست ، مو و ناخن
لنفوم پوستی T-Cell CTCL نوع نادری از سرطان هستند که ابتدا در گلبول های سفید خون ظاهر می شوند و سلول هایT (لنفوسیت های-T) نامیده می شوند. گلبول های سفید خون معمولا به سیستم ایمنی بدن کمک می کنند تا به مقابله با میکروب ها بپردازند. در لنفوم های پوستی T-Cell، سلول های T ناهنجاری هایی ایجاد می کنند که باعث می شود به پوست حمله کنند.لنفوم پوستی T-Cell ممکن است باعث قرمز شدن پوست مانند بثورات پوستی، لکه هایی با برآمدگی های ضعیف یا پوسته پوسته شوند یا گاهی اوقات تومورهای پوستی ایجاد کنند.
چند نوع لنفوم پوستی T-Cell وجود دارد. شایع ترین نوع آن مایکوسیز فانگوئید است. سندرم سزاری نوع نادرتری است که باعث قرمز شدن پوست در کل بدن می شود. برخی از انواع لنفوم های پوستی T-Cell (همانند مایکوسیز فانگوئید) به آرامی پیشرفت می کنند و برخی دیگر تهاجمی تر هستند.نوع لنفوم پوستی T-Cell تعیین می کند که کدام روش درمانی مناسب تر است. روش های درمانی شامل کرم های پوستی، نور درمانی، پرتودرمانی و داروهای سیستمیک همانند شیمی درمانی هستند.
لنفوم پوستی T-Cell یکی از انواع مختلف لنفوم ها هستند که بطور کلی لنفوم غیر هوچکین نامیده می شوند.
آشنایی با علائم لنفوم پوستی
علائم و نشانه های T-Cell شامل موارد زیر هستند:
- لکه های پوستی گِرد که ممکن است به صورت برآمده یا پوسته پوسته و خارش باشند.
- لکه هایی بر روی پوست که روشن تر از پوست اطرافش هستند.
- توده هایی که روی پوست ایجاد می شوند و ممکن است باز شوند.
- غدد لنفاوی بزرگ شده
- ریزش مو
- ضخیم شدن پوست روی کف دست و کف پاها
- قرمز شدن پوست همانند بثورات روی کل بدن که به شدت خارشی است.
علت ایجاد لنفوم پوستی
علت اصلی لنفوم های پوستی T-Cell مشخص نیست.
معمولا سرطان زمانی آغاز می شود که سلول ها تغییراتی (جهش هایی) در دی ان ای خود بوجود بیاورند. دی ان ای سلول حاوی دستورالعمل هایی است که به سلول می گوید چه کاری باید انجام دهد. جهش در دی ان ای به سلول ها می گوید که به سرعت رشد کرده و تکثیر شوند و بدین ترتیب سلول های غیر طبیعی زیادی ایجاد می شود.
در لنفوم های پوستی T-Cell، جهش ها باعث می شوند سلول های-T غیر طبیعی زیادی بوجود آمده و به پوست حمله کنند. سلول های-T بخشی از سیستم ایمنی بدن هستند که معمولا به مبارزه با میکروب ها کمک می کنند. هنوز دلیل اصلی حمله سلول ها به پوست برای پزشکان نامعلوم است.
تشخیص لنفوم پوستی
آزمایشات و روش های مورد استفاده برای تشخیص لنفوم پوستی T-Cell عبارتند از:
- معاینه ی بدنی: پزشک پوست را برای بررسی وجود لکه، مناطق پوسته پوسته یا بسیار سخت معاینه می کند. همچنین پزشک به دنبال یافتن علائمی در مورد تحت تاثیر قرار گرفتن غدد لنفاوی یا سایر ارگان ها بیمار را معاینه خواهد کرد.
- آزمایشات خون: آزمایشات خون مانند شمارش کامل خون ممکن است برای درک بهتر وضعیت بیمار استفاده شود. بعضی اوقات سلول های سرطانی به ویژه در رابطه با سندرم سزاری در خون یافت می شوند.
- بیوپسی پوست: معمولا روش یا عملی برای برداشتن نمونه ی کوچکی از پوست (بیوپسی پوست) برای تشخیص لنفوم های پوستی T-Cell نیاز است. پوست ممکن است با ابزار دایره ای شکل (بیوپسی پانچ) بریده شود. در مورد ضایعات و تومورهای بزرگ تر، بیوپسی ممکن است با چاقوی کوچک (بیوپسی برشی) انجام شود.
پزشک متخصص در تجزیه و تحلیل خون و بافت (پاتولوژیست) نمونه را در آزمایشگاه بررسی می کند تا وجود سلول های سرطانی در آن مشخص شود. گاهی اوقات بیوپسی های متعدد پوستی برای تایید تشخیص لازم هستند. آزمایشات پیشرفته ی آزمایشگاهی برای تجزیه و تحلیل بافت ممکن است سرنخ هایی در مورد سرطان ارائه دهند که در تشخیص سرطان و روش درمانی مناسب به پزشک کمک می کند.
- تست های تصویربرداری: اگر این نگرانی وجود داشته باشد که سلول های سرطانی به سایر قسمت های بدن گسترش یافته باشند، پزشک ممکن است انجام آزمایش های تصویربرداری همانند توموگرافی کامپیوتری (CT)، یا اسکن توموگرافی انتشار پوزیترون (PET) را توصیه کند.
آشنایی با درمان لنفوم پوستی
مناسب بودن روش درمانی به شرایط خاص بیمار از جمله میزان پیشروی لنفوم بستگی دارد . بیش تر افراد ترکیبی از درمان های لنفوم پوستی T-Cell را دریافت می کنند.
- کرم ها و پمادهای پوستی: داروها ممکن است بصورت کرم، ژل و پماد بر روی پوست مالیده شوند. کورتیکواستروئیدها ممکن است به کنترل قرمزی و خارش پوست کمک کنند. می توان از شیمی درمانی برای حمله به سلول های سرطانی بر روی پوست استفاده کرد.
- نور درمانی (فوتوتراپی): فوتوتراپی شامل قرار گرفتن پوست در معرض نور با طول موج های مختلف از جمله نور فرابنفش ب یا آ است. از دستگاه های مختلف در فوتوتراپی استفاده می شود از جمله غرفه هایی که بیش تر بدن را در معرض نور قرار می دهند. بعضی اوقات فوتوتراپی بعد از استفاده از دارو انجام می شود که این کار باعث می شود سلول های پوستی حساسیت بیش تری نسبت به نور داشته باشند (فوتودینامیک درمانی). سلول های سالم به سرعت بازسازی می شوند اما سلول های سرطانی این کار را نمی کنند.
- پرتو درمانی: پرتودرمانی از پرتوهای انرژی برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می کند. اگر یک منطقه از لنفوم های پوستی T-Cell وجود داشته باشد، ممکن است از پرتودرمانی استاندارد با اشعه ی ایکس استفاده شود. برای افرادی که مناطق بیش تری از بدنشان دچار سرطان شده است، پرتودرمانی ممکن است با پرتوهای الکترون انجام شود که پوست را هدف قرار داده و بر اندام های داخلی تأثیر نمی گذارد. تابش پرتوی الکترونی معمولا در تمام پوست اعمال می شود.
- داروها: داروهایی که برای درمان لنفوم های پوستی T-Cell استفاده می شوند شامل درمان هایی برای کنترل سیستم ایمنی بدن مانند داروهای استروئیدی و اینترفرون هستند. داروهای شیمی درمانی به سلول هایی از جمله سلولهای سرطانی حمله می کنند که با سرعت بالایی در حال رشد هستند. داروهای هدفمند درمانی با هدف قرار دادن نقاط ضعف خاص سلول ها به سلول های سرطانی حمله می کنند.
درمان خانگی لنفوم پوستی
انجام اقداماتی در راستای مراقبت از پوست ممکن است به تسکین علائمی مانند خارش کمک کرده و خطر عفونت را کاهش دهد. پزشک ممکن است درمان های مختلفی را برای کنترل خارش و کاهش خطر عفونت توصیه کند.
همچنین این کار ممکن است در کنار اعمال زیر مفید واقع شود:
- استفاده از صابون ملایم و طبیعی: استفاده از صابون ملایم که تحریک بیش تر را بدنبال ندارد ممکن است به کنترل خارش کمک کند.
- مرطوب نگه داشتن پوست: مالیدن لوسیون بر روی پوست بعد از دوش و حمام می تواند به کنترل خارش کمک کند و سدی برای محافظت در برابر میکروب ها ایجاد کند که ممکن است عفونت زا باشند.
- مشورت با پزشک در مورد حمام های سفید کننده: مشاوره با پزشک در رابطه با حمام های سفیدکننده و یا ساکس برای کاهش خطر عفونت ممکن است مفید واقع شود. برای حمام سفید کننده، نصف فنجان (118 میلی لیتر) سفید کننده ی خانگی که سفید کننده ی غلیظی نیست باید به وان 40 گالنی (151 لیتری) پر از آب گرم اضافه شود. دستورالعمل گفته شده برای وان با اندازه استاندارد در ایالات متحده است که دارای سوراخ های دفع آب است. هفته ای دو یا سه بار و حداکثر 10 دقیقه از این حمام استفاده کنید. پس از آن ، زیر دوش آب قرار گرفته و از مرطوب کننده استفاده کنید.
آماده شدن برای ملاقات با پزشک
اگر علامت یا علائمی نگران کننده دارید، کار را با گرفتن وقت ویزیت از پزشک مراقب اصلی خود شروع کنید.
در اینجا اطلاعاتی در رابطه با آماده شدن برای قرار ملاقات ارائه شده است:
کارهایی که می توانید انجام دهید
وقتی قرار ملاقات با دکتر می گذارید، سؤال کنید که آیا قبل از مراجعه به دکتر لازم است کاری انجام دهید مثلا نخوردن چیزی قبل از انجام آزمایشی خاص. فهرستی از موارد زیر را تهیه کنید:
- علائم مشاهده شده توسط شما، از جمله مواردی که به نظر می رسد ارتباطی با قرار ملاقاتتان نداشته باشد؛
- اطلاعات فردی اساسی، از جمله استرس های اساسی، تغییرات اخیر در زندگی و سابقه پزشکی خانوادگی؛
- تمام داروها، ویتامین ها یا سایر مکمل های مصرفی در کنار دوز مصرفی؛
سوالاتی که باید از پزشک بپرسید
در صورت امکان یکی از اعضای خانواده یا دوستان خود را با خود همراه کنید تا در یادآوری اطلاعاتی که به شما داده می شود کمک کند.
در مورد لنفوم های پوستی T-Cell، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از:
- چه چیزهایی ممکن است باعث پدید آمدن این علائم در من شده باشد؟
- به غیر از محتمل ترین علت بیماری ، علل احتمالی دیگر در پیدایش این علائم در من چیست؟
- انجام چه آزمایشاتی لازم هستند؟
- بهترین دوره ی عمل چیست؟
- چه روش های جایگزین دیگری بجای رویکرد اصلی پیشنهادی وجود دارد؟
- من بیماری دیگری هم دارم. چگونه می توانم به بهترین وجه آن ها را با هم مدیریت کنم؟
- آیا محدودیت هایی وجود دارد که باید از آن ها تبعیت کنم؟
- آیا باید به پزشک متخصص مراجعه کنم؟
- آیا می توانم این بروشورها یا مجلات را با خود ببرم؟ کدام وب سایت ها را پیشنهاد می کنید؟
در پرسیدن سوالات دیگر تردید نداشته باشید.
سوالاتی که ممکن است پزشک از شما بپرسد
پزشک احتمالا چند سوال از شما خواهد پرسید، مانند:
- چه زمانی علائم در شما شروع شد؟
- آیا این علائم در شما مداوما وجود دارند یا گاه به گاه مشاهده می شوند؟
- علائم شما چقدر شدید هستند؟
- آیا چیزی وجود دارد که علائم شما را بهتر یا بدتر کند؟
مقابله و پشتیبانی
به مرور زمان بیمار یاد می گیرد که برای مقابله با سردرگمی و پریشانی خود در رابطه با سرطان چه کاری انجام دهد. تا آن زمان، موارد زیر ممکن است برای بیمار مفید واقع شود:
- بدست آوردن اطلاعات کافی در مورد لنفوم برای تصمیم گیری در مورد مراقبت از بیمار: بیمار باید با پزشک خود در مورد سرطان (از جمله در رابطه با نتایج آزمایشات، روش های درمانی و در صورت تمایل، پیش آگهی) مشورت کند. با کسب اطلاعات بیش تر در مورد سرطان، ممکن است بیمار در تصمیم گیری برای درمان اعتماد به نفس بیش تری داشته باشد.
- داشتن رابطه ی تنگاتنگ با دوستان و خانواده: حفظ روابط تنگاتنگ بیمار با نزدیکانش به او در مقابله با سرطان کمک می کند. دوستان و خانواده می توانند حمایت واقعی و لازم مانند کمک به مرتب کردن و مراقبت از خانه را فراهم کنند. آن ها می توانند هنگام احساس ناراحتی ناشی از سرطان حمایت عاطفی داشته باشند.
- یافتن شنونده ای خوب: بیمار می تواند شنونده ای خوب پیدا کند که مایل به گوش دادن به امیدها و ترس های بیمار است. این شنونده ممکن است دوست یا عضوی از خانواده باشد. نگرانی و درک مشاور، مددکار اجتماعی درمان، روحانی یا گروه حمایت از سرطانی ها نیز ممکن است در این زمینه مفید واقع شود.
بیمار می تواند در مورد گروه های حمایتی در منطقه ی خود با پزشکش مشورت کند. موسسه ملی سرطان و انجمن سرطان خون و لنفوم منابع دیگر اطلاعات در این راستا هستند.
