آنورگاسمی

آنورگاسمی نوعی اصطلاح پزشکی برای اشاره به دشواری همیشگی در رسیدن به ارگاسم پس از تحریک جنسی فراوان است. نداشتن ارگاسم سبب ناراحتی شما می شود، یا در رابطه با شریک جنسی شما اختلال ایجاد می کند.ارگاسم ها از لحاظ شدت متفاوت هستند، و زنان از لحاظ دفعات ارگاسم و میزان تحریک لازم برای ایجاد ارگاسم با هم تفاوت دارند. بیشتر زنان به مقداری تحریک مستقیم یا غیرمستقیم کلیتوریس نیاز دارند و به تنهائی با نفوذ آلت تناسلی مرد به اوج نمی رسند. به علاوه، ارگاسم اغلب با افزایش سن، مسائل پزشکی یا داروهای مصرفی تغییر می کند.اگر از اوج لذت فعالیت های جنسی خود راضی هستید، نباید دیگر نگران باشید. با این حال، اگر نداشتن ارگاسم یا شدت کم ارگاسم ناراحتتان می کند، با پزشک خود درباره آنورگاسمی صحبت کنید.

آشنایی با علائم آنورگاسمی در زنان

ارگاسم احساس لذت جسمی شدید و رهایی از تنش، همراه با انقباضات غیرارادی و ریتمیک عضلات کف لگن، است. اما ارگاسم همیشه مانند ارگاسمی که در فیلم ها نمایش داده می شود به نظر نمی رسد یا احساس نمی شود. حس ارگاسم در زنان مختلف متفاوت است، و در یک فرد هم ممکن است ارگاسم های مختلف متفاوت باشند.

بر اساس تعریف، علائم عمده این بیماری ناتوانی در داشتن ارگاسم یا تأخیر طولانی در رسیدن به ارگاسم است که برای فرد ناراحت کننده است. اما انواع مختلفی وجود دارد:

مادام العمر: فرد هرگز ارگاسم نداشته است.

اکتسابی :فرد قبلاً ارگاسم داشته است، اما اکنون در رسیدن به اوج لذت مشکل دارد.

وضعیتی: فرد فقط در شرایط خاصی، مانند رابطه جنسی دهانی یا خودارضایی یا فقط با شریک جنسی خاصی، می تواند به ارگاسم برسد.

عمومی: فرد نمی تواند در هر موقعیتی یا با هر شریک جنسی به ارگاسم برسد.

علت ایجاد آنورگاسمی

بیماری ها:بیماری های جدی، مانند ام اس و بیماری پارکینسون، و اثرات مرتبط با آن بر سلامت روان شناختی ممکن است مانع ارگاسم شود.

مسائل زنان: جراحی های زنان، مانند هیسترکتومی یا جراحی های سرطان، ممکن است بر ارگاسم تأثیر بگذارند. همچنین، نداشتن ارگاسم اغلب با نگرانی های جنسی دیگری مانند مقاربت ناراحت کننده یا دردناک همراه است.

داروها: بسیاری از داروهای تجویزی و بدون نسخه ممکن است ارگاسم را مهار کنند، از جمله داروهای فشار خون، داروهای ضد روان پریشی، آنتی هیستامین ها و داروهای ضد افسردگی به ویژه مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRI).

الکل و سیگار:مصرف بیش از حد الکل ممکن است مانع رسیدن به اوج لذت جنسی شود. سیگار کشیدن ممکن است جریان خون به اندام های جنسی را محدود کند.

سالخوردگی: با افزایش سن، تغییرات طبیعی در آناتومی، هورمون ها، سیستم عصبی و سیستم گردش خون ممکن است بر میل جنسی تاثیر بگذارد. کاهش سطح استروژن با نزدیکی به یائسگی و علائم یائسگی، مانند تعریق شبانه و تغییرات خُلق، ممکن است بر میل جنسی تاثیر داشته باشد.

 مشکلات بهداشت روان، مانند اضطراب یا افسردگی

  تصور بد از بدن خود

استرس و فشارهای مالی

باورهای فرهنگی و مذهبی

 خجالت کشیدن

 احساس گناه بابت لذت بردن از رابطۀ جنسی

 سوءاستفاده جنسی یا احساساتی در گذشته

مسائل مربوط به روابط

نداشتن رابطه قوی با شریک زندگی

 منازعات حل نشده

 بیان ضعیف نیازها و سلایق جنسی

خیانت یا بی اعتمادی

خشونت شریک جنسی نزدیک

تشخیص آنورگاسمی در زنان

ارزیابی پزشکی معمولاً شامل موارد زیر است:

شرح حال کامل: پزشک ممکن است درباره سابقه جنسی، سابقه جراحی و رابطه فعلی از شما سؤال کند. خجالت کشیدن را کنار بگذارید و صادقانه پاسخ دهید.

معاینه جسمی: پزشک احتمالاً برای یافتن علل جسمی، مانند وضعیت پزشکی، معاینه جسمی عمومی را انجام خواهد داد. پزشک همچنین ممکن است ناحیه تناسلی شما را معاینه کند تا ببیند آیا دلیل جسمی یا آناتومیکی مشخصی برای نداشتن ارگاسم وجود دارد یا خیر.

آشنایی با درمان آنورگاسمی

درمان آنورگاسمی در زنان به علت علائم بستگی دارد، که ممکن است تغییرات سبک زندگی، درمان و دارو را شامل شود.برای بیشتر زنان، بخش اصلی درمان شامل رفع مسائل مربوط به روابط و عوامل استرس زای روزمره است. شناخت بدن و امتحان کردن انواع مختلفی از تحریکات جنسی نیز ممکن است مفید باشد.

بدنتان را بهتر بشناسید. شناخت آناتومی بدن و اینکه دوست دارید شریک جنسی چگونه به شما نزدیک شود ممکن است رضایت جنسی شما را افزایش دهد. اگر برای یادگیری آناتومی دستگاه تناسلی خود به آموزش جدیدی نیاز دارید، از پزشک خود بخواهید که یک نمودار آموزشی به شما بدهد یا بدن خود را در آینه واکاوی کنید.

خود تحریکی با دست یا ویبراتور ممکن است به شما کمک کند بفهمید چه نوع لمسی برایتان بهتر است و می توانید اطلاعات حاصل را با شریک جنسی خود در میان بگذارید. اگر با خود واکاوی مشکل دارید، سعی کنید بدن خود را همراه همسرتان واکاوی کنید.

تحریک جنسی را افزایش دهید. زنانی که هرگز ارگاسم نداشته اند ممکن است به میزان کافی تحریک جنسی دریافت نکرده باشند. بیشتر زنان برای رسیدن به ارگاسم به تحریک مستقیم یا غیرمستقیم کلیتوریس نیاز دارند.

تغییر موقعیت های جنسی ممکن است تحریک کلیتوریس بیشتری را در هنگام نفوذ واژینال ایجاد کند. استفاده از ویبراتور یا خیال پردازی در هنگام رابطه جنسی نیز ممکن است به ایجاد ارگاسم کمک کند.

برای برخی از زنان، وسیله ای به نام وکیوم کلیتورال می تواند جریان خون و تحریک را افزایش دهد. این دستگاه دستی با باتری کار می کند، و سر فنجان مانندی دارد که روی کلیتوریس قرار می گیرد.

درمان جنسی را امتحان کنید. متخصصین جنسی برای درمان نگرانی های جنسی تخصص دارند. درمان اغلب شامل آموزش جنسی، کمک به پرورش مهارت های ارتباطی و تمرین های رفتاری است که شما و همسرتان باید در خانه انجام دهید.

سایر درمان های آنورگاسمی

درمان شرایط زمینه ای. اگر یک وضعیت پزشکی مانع ارگاسم می شود، درمان علت آن ممکن است مشکل را برطرف کند. تغییر یا اصلاح داروهایی که ارگاسم را مهار می کنند نیز ممکن است علائم را از بین ببرد.

استروژن درمانی برای زنان یائسه: اگر آنورگاسمی با علائم یائسگی مانند تعریق شبانه و گرگرفتگی مرتبط باشد، استروژن درمانی سیستمیک از طریق قرص، پچ یا ژل ممکن است این علائم را تسکین دهد و پاسخ جنسی را بهبود بخشد.

درمان با استروژن موضعی به صورت کرم واژینال یا شیاف - می تواند جریان خون به مهبل را افزایش دهد و به بهبود برانگیختگی جنسی کمک کند.

تستوسترون درمانی. تستوسترون در عملکرد جنسی زنان نقش دارد، اما شدت نقش آن نامشخص است. درمان جایگزینی تستوسترون در زنان بحث برانگیز است، و برای اختلال عملکرد جنسی در زنان از طرف سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) تأیید نشده است.

علاوه بر این، این روش ممکن است عوارضی از جمله آکنه، موهای زائد بدن (هیرسوتیسم) و طاسی مردانه را ایجاد کند. تستوسترون ظاهراً برای زنانی مؤثرتر است که در نتیجه برداشتن جراحی تخمدان ها (اوفورکتومی) غلظت تستوسترون پایینی دارند.

اگر می خواهید از این روش درمانی استفاده کنید، پزشک باید تأثیرات آن بر شما را زیر نظر بگیرد.

محصولات طبیعی، مانند محصولات حاوی ال-آرژینین، برای بهبود زندگی جنسی زنان به بازار عرضه می شود. اما این مکمل ها از حیث اثرات مصرفشان به خوبی مطالعه نشده اند، و تحت نظارت FDA قرار ندارند.

زمان مراجعه به پزشک

اگر درباره ارگاسم می خواهید سوال بپرسید یا نگرانی های بابت توانایی رسیدن به ارگاسم دارید، با پزشک خود صحبت کنید.

سوالاتی که باید از پزشک بپرسید

علائم شما چه زمانی شروع شدند و تحت چه شرایطی بروز می کنند

سابقه جنسی خود، از جمله روابط و تجربیات از زمان شروع فعالیت جنسی و هرگونه سابقه آسیب یا سوءاستفاده جنسی

بیماری های پزشکی ، از جمله بیماری های سلامت روان

 داروها، ویتامین ها و سایر مکمل های مصرفی، از جمله دوز آنها

علت مشکل من در رسیدن به ارگاسم چیست؟

به چه آزمایش هایی نیاز دارم؟

 رویکرد درمانی پیشنهادی شما چیست؟

 آیا تغییرات سبک زندگی یا اقدامات خود مراقبتی ممکن است به من کمک کند؟

 آیا درمانی را توصیه می کنید؟

 آیا شریک جنسی من باید در درمان مشارکت کند؟

آیا جزوه یا محصولات چاپی دیگری وجود دارد که بتوانم مطالعه کنم؟ چه وب سایت هایی را پیشنهاد می کنید؟

برای مطرح کردن سؤالات دیگر دریغ نکنید.

سوالاتی که ممکن است پزشک از شما بپرسد

پزشک ممکن است از شما سؤالاتی بکند، از جمله:

 در چه سنی فعالیت جنسی تان شروع شد؟

از چه زمانی در رسیدن به ارگاسم مشکل داشته اید؟

آیا در طول فعالیت جنسی با شریک جنسی تان دچار برانگیختگی جنسی می شوید؟

 آیا در نفوذ واژینال درد دارید؟

 از روابط فعلی خود چقدر راضی هستید؟

از چه روش پیشگیری از بارداری استفاده می کنید؟

 آیا از الکل یا مواد مخدر استفاده می کنید؟ چقدر؟

 درباره رابطه جنسی از کودکی چه پیام هایی دریافت کرده اید؟

مقابله و پشتیبانی

مشکل شما در رسیدن به ارگاسم ممکن است برای شما و همسرتان ناامید کننده باشد. به علاوه، تمرکز بر اوج لذت جنسی ممکن است این مشکل را بدتر کند.بیشتر زوج ها رابطه جنسی خیره کننده و فوق العاده ای را ندارند که در تلویزیون و فیلم ها نمایش داده می شود. بنابراین، بکوشید انتظارات خود را اصلاح کنید. به جای ارگاسم، بر لذت و صمیمیت متقابل متمرکز شوید. ممکن است متوجه شوید که یک سطح لذت پایدار به اندازه ارگاسم رضایت بخش است.