سلام من خانم ۳۲ ساله متاهل پزشک رزیدنت زنان سال ۴ تهران وهمسر ۳۶ ساله ارتوپد مشغول گذراندن طرح،من از ساله یک به علت فشار کاری فراوان و اصرار خانواده به ادامه این رشته دچار افسردگی شدید و پر خوابی شدم و شروع به خوردن قرص مدافنیل ۲۰۰BD,ونلافاکسین ۷۵ و بوپروپون شدم و کسی هم اطلاع نداره و هر روز صبح این همه قرص میخورم،بدونه ایناهم نمی تونم ادامه بدم ،سوالم اینه این قرص ها ممکنه در دراز مدت برایه من ضرر داشته باشه؟و ممکنه علت چاقی ام هم این باشه؟

سلام آقای دکتر
همسر بنده آقایی ۳۶ ساله هستند. یه پسر ۳.۵ ساله هم داریم.ایشون خیلی عصبی مزاج و تندخو. خیلی زود عصبی میشن. البته پدرشون هم به همین صورت و خیلی شدیدتر عصبی و دیکتاتور بودند و تو شرایط سالمی بزرگ نشدند. به مرور در زندگی ۸ساله امان کمی بهتر شدند. ولی اصلا قبول نمیکردند که به پزشک مراجعه کنند و دارو مصرف کنند. تا اینکه به دلیل گرفتگی شدید عضلات و کمر درد به دکتر ارتوپد مراجعه کردند. و به جز قرص های ویتامین و مربوط به ارتوپد ب ایشان نورتریپترین ۱۰ شبی یک عدد برای مدت دوماه. شاید اغراق باشه ولی این دوماه زندگی ما رویایی شده بود. از آرامش ایشان من و پسرم هم خیلی آروم بودیم. و اخلاق پسرم هم تغییر کرده بود چون پدرش آروم و خوش برخورد شده بود و زود از کوره در نمیرفت. حالا میخوام بپرسم از خدمتان که آیا میشه این قرص رو ادامه بدهند؟ و کلا این قرص رو تا چه مدت میتونند بخورند؟
چون ایشون به دلیل مشغله کاری دکتر نمیرن مگر خیلی شرایطشون وخیم باشه. تا حالا چندین بار خواهش کردم برن ولی میگن فرصت ندارم. ولی راضی شده ک قرص ها رو ادامه بده. من نگران عادت کردن ب قرص ها هستم.
کلا همسر من انسان خانواده دوست و زحمت کشی هستند و خیلی مسئولیت پذیر هستند.و کارشان هم مربوط جرثقیل های سقفی هست که سخت و فیزیکی هست. فقط بی مورد عصبی میشن و زود از کوره در میرن و زود پشیمون میشن.
لطفا یک خانواده رو به آرامش برگردونید.

سلام آقای دکتر خسته نباشید زن ۳۰ ساله هستم ۹ سال پیش ازدواج کردم با آقایی که دو سال ونیم ازم بزرگترن و خاستگارم بودن دوست نبودیم
..از طریق یه آشنا معرفی شدن.اهل روستای همجوارمابودن.همسرم سید هست و خانوادگی اهل شادی بگو بخند.ساده و خوش اخلاق و صمیمی و راحت باهمه هستن.ولی من و خانوادم بر عکس .من آدم سنگین برخورد و باشخصیت بودم و از این راحتی اونا خوشم نمیومد همسرم نگاه های زیادی ب اطراف داره ک من بیزارم تو این ۹ ساله زندگی پر از بحثو جدل داریم دوست ندارم جایی با همسرم برم هیچ جا بهم خوش نمی گذره آرامش ندارم حوصله هیچی ندارم دو تا بچه پسر دارم بزرگه ۷سالشه بخاطر تنش من پسرم هم خیلی پرخاشگروبی اعصاب شده .همسرم خیلی خونسرد همش میگه نگاه من طبیعیه خب نگاه میکنم تو حسودی و مریضی . ولی آقای دکتر خانوادگی اینطورین و خانواده و فامیلای من هم اعتقاد ب حرف من دارن منظورم اینه فقط فکر من نیست یل بحث شک نیست .ولی همسرم میگن شکاکم.گوشیشون قفل برنامه های اینستا...دارن ولی به من اجازه نمیدن وقتی هم میگم قفل چرا گذاشتی میگه کار مردونست چبزای مردونست دخالت نکن .وسواس فکری شدید گرفتم بعد ازدواج .همش فکر میکنم الان بیرون با کسی هست جایی رفته داره ب نگاهش می رسه خوش میگذرونه..از گذشتش خیلی میپرسم با کیا بود چکارکرده و.... .آینده هم حتما منو می ذاره میره .پس من چرا تو زندگیش هستم بچه بزرگ میکنم با نداریاش دا م میسازم زنی هستم قانع یعنی ن ماهانه ای ن لباسی ن خرج پوشاک و آرایشگاه هیچی.فقط عید ب عید .اینم بگم چون شوهرم خیلی سفت هست تو مسائل مالی ..هزینه اینکارارونمیده در نهایت منم سکوت میکنم ..ببخشید طولانی شد آقای دکتر برای این فکرا چکارکنم خیلی دارم عذاب می کشم یبار بخاطر سردرد رفتم پیش یه روانپزشک ام ار ای گرفتم و نوار که گفتن میگرن عصبی گرفتم و بخاطر این افکار ...دارویی بهم ندادن.آقای دکتر لطفا راهنمایی کنین خدا خیرتون بده